بررسی افت شنوایی ناشی از صدا در پرسنل فرودگاه یزد در سال 90-1389

مقدمه: افت شنوایی ناشی از صدا (NIHL) بیماری پیچیده ای است که با اثر متقابل عوامل ژنتیکی و محیطی ایجاد می‌ شود. یکی از منابع صوت بلند، محیط فرودگاه است که کارکنان و ساکنان مجاور با صوت آن مواجهند. هدف از مطالعه تعیین فراوانی NIHL در کارکنان فرودگاه شهید صدوقی یزد در سال 90-1389 بود. روش بررسی: در این مطالعه ی توصیفی با نمونه گیری متوالی از کارکنان بخش های مختلف فرودگاه، 106 نمونه جمع آوری شد. سه مدل تقسیم بندی براساس شدت صدای محیط کار، سابقه کاری و ساعات کار روزانه کاری استفاده شد. شنوایی افراد با ادیومتری تون خالص سنجیده شد. شدت صدای محیط کار نیز در مکان ها و حالت های مختلف عملیات پرواز و غیرپرواز اندازه گیری شد. یافته ها: صوت موجود در فرودگاه، متناوب بود و شدت آن در بعضی موقعیت های کاری از 85 دسی بل فراتر می رفت. از موقعیت‌های پروازی بیشترین شدت صوت به ترتیب در هنگام "آماده برای پرواز بر روی باند"، "فرود" و "صعود" داشتند. (به ترتیب 7/92، 5/86 و 9/85 دسی بل) از موقعیت های غیر پروازی، "مولد برق"، "آژیر بخش ایمنی زمینی" و "دستگاه هدایت پرواز" شدت های صوت بالاتر از حالت های پروازی داشتند. (به ترتیب 109، 103 و 4/94 دسی بل) براساس ادیومتری تون خالص، فراوانی افت قابل توجه آستانه ی شنوایی در فرکانس های 4، 6 و 8 هزار هرتز بالاتر بود که در گوش راست به ترتیب 7/8، 6/14 و 4/18% و در گوش چپ به ترتیب 2/13، 21 و 2/16% بود. 33% از کارکنان به NIHL دچار بودند. میزان NIHL در افراد مواجه با صوت بلند نسبت به افراد غیرمواجه بالاتر بود (1/42% در مقابل 9/28%؛ 039/0=p). سال های سابقه ی کار در بروز NIHL مؤثر بود (001/0>p) ولی ساعات کار روزانه بر ایجاد NIHL اثری نداشت. بحث و نتیجه گیری: هر چند صدای محیط فرودگاه فقط در معدودی از موقعیت ها از حد مجاز فراتر می رود ولی سبب کاهش شنوایی در افرادی که با آن مواجهه دارند، می گردد.